Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Θα ήθελαν και 'γω από πλευράς μου να σε ευχαριστήσω για το μοίρασμα τις ημέρες της παράστασης. Στάθηκες δίπλα μας σε δύσκολες στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία, όπως και η καρτ ποσταλ, είναι εξίσου μαγικές. Λες και γνώριζες την αγάπη μου για το σουβενιρ.
Φανταστική η εμπειρία της επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της ημέρας, και όχι των συγκεκριμένων ωρών που ίσως επιλέγουμε να επισκεφτούμε ένα μουσείο, με αφορμή το εικαστικό έργο. Ακόμα πιο δυνατή η διανομή στοιχείων του έργου στο "σπίτι".
Εξαιρετική η παράσταση στο σύνολο. Νιώθω πολύ τυχερή που συμμετείχα.
Ευχαριστώ και πάλι, εις το επανιδείν.
Κι εμείς ευχαριστούμε για την ωραία αυτή εμπειρία που εσείς κάνατε τόσο πλούσια και ενδιαφέρουσα, με την προσοχή, το ενδιαφέρον και την γενναιοδωρία σας στο διάλογο (μαζί μας και με το ίδιο το έργο) <3 Ενας διάλογος που μπορεί να σβήσει ή να συνεχιστεί επ άπειρον όπως ένας σπόρος....
Διαγραφή