αγαπημένη Afo
η δύναμη είναι στα χέρια μας_πάντα ήταν_σήμερα πήρα κομμάτι από το έργο και ένιωσα
τη δύναμη που έχουν τα αντικείμενα που προέρχονται από τη γη, από τον κάματο των
ανθρώπων_από τις νωπές πατημασιές τους πάνω στο χώμα_
κάπου εγγράφονται όλα αυτά και η τέχνη, ναι, μπορεί να ανοίξει/αναδείξει
τον δρόμο
σήμερα πήρα δύναμη την οποία χρειαζόμουν
σκέφτομαι αυτό που είπε και έχει δίκιο. γιατί η πίκρα είναι είναι συναίσθημα σχεδόν
ολοκληρωτικό, που δεν σου επιτρέπει να γυρίσεις πίσω και να ξανα δεις από άλλη σκοπιά και χρονικο σημείο
και η επιστροφή είναι σημαντικό κομμάτι της -όποιας-ολοκληρωσης
ΥΓ δυστυχώς, την Πέμπτη στις 8 έχω παρουσίαση φωτογραφικής μου δουλειάς
αναρωτιέμαι πώς θα γίνει ο συγχρονισμός
όλο αυτός ο διάλογος/παιχνίδι έγινε κομμάτι μου
σε καληνυχτίζω
ευχαριστώ,
δ
Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου