Η ιστορία παράδοσης του δεματος ηταν για μένα η πιο έντονη. Ήμουν στη δουλειά. Η συνάδελφος μου με πληροφόρησε οτι ηρθε ενα δεμα για μενα. Της ειπα να το ανοίξουμε μαζι στο σχολασμα. Βγηκαμε εξω για τσιγαρο και αρχισα να ξετιλιγω. Ομολογώ πως τρόμαξα με τον συνδυασμό ζώου (κότας) και κάρβουνου. Για λιγο το μυαλό μου πηγε σε κάτι εξω απο εδω. Σε μια θυσια; Σε κατι παραφυσικο; Μολις συνέδεσα τα κομμάτια του παζλ και διάβασα το mail κουννελης 0 κατάλαβα οτι ολα έχουν ενα νόημα. Αλλα πάντα το ένστικτο επιβίωσης υπερισχύει. Γιατί είμαστε τοσο φοβισμένοι; Γιατί αντιδραμε στο διαφορετικό και το πρωροπόρο; Απο πάντα ετσι είμασταν ή μηπως ετσι γίναμε; Ίσως η τέχνη βοηθάει στο να "λυνόμαστε" Ισως και να δυσκολεύει οσους ειναι τοσο σφιχτά τυλιγμένοι. Οπως και να έχει θα θυμάμαι για πάντα την αφήγηση του ποιήματος καθως γυρνουσα απο τη δουλειά. Ηταν ενα χάδι Τέχνης στην ψυχη μου χωρίς να ξερω ποσο μου χρειαζόταν.

Ειρήνη