Αγαπητή κα Άφο, το ομολογώ: υπήρξα λαθραναγνώστης των μηνυμάτων προς τον αρχισυντάκτη σας, όσο αναζητούσατε στοιχεία για το έργο του Γιάννη Κουνέλλη. Δε μετανιώνω γι' αυτό, ούτε και για τις απαντήσεις που μερικές φορές σας έστειλα στη θέση του. Δε μετανιώνω ούτε για τα σκαλοπάτια που με στείλατε να κατέβω στην οδό Κ., το σύνθημα που είπα στον άγνωστο που έκοβε με ένα μεγάλο κρύο ψαλίδι, το πακέτο που μου παρέδωσε με ένα μικρό ζεστό χαμόγελο. Τα βήματα που μέτρησα μ’ ένα σακί στην πλάτη. Ομολογώ πως συνέχισα το θέατρο για δώδεκα μέρες: ως κι ο αγγελιοφόρος σας παρασύρθηκε ως την πόρτα μου. Τα περιεχόμενα του φακέλου σας μου έφεραν ρίγος, ακόμα δεν έχω λόγια. Στο τέλος, κρυμμένος πίσω απ΄την οθόνη μου, σας είδα να περικυκλώνετε το θηριώδες άτιτλο του Κουνέλλη στο ΕΜΣΤ και να μας οδηγείτε προς τα μυστικά του. Δεν προσπαθήσατε να μας κάνετε να το αγαπήσουμε, μόνο να νιώσουμε τι πάει να πει να στέκεται κανείς μπροστά στο θηρίο. Σας ευχαριστώ για όλα. Λευτέρης