Καλημέρα Ευμορφία!

Οι θείες μας καμιά φορά έχουν τη ματιά του μικρού παιδιού, ανεπιτήδευτη, απενοχοποιημένη. Αντιδρούν στην πρώτη ανάγνωση, στην άμεση και πρωτόλεια επίδραση ενός ερεθίσματος επάνω τους, και συνδιαλέγονται πάνω σε αυτή τη διάσταση, με τη μνήμη ζωντανή και παρούσα.

Ένα έργο που σου επιτρέπει να γίνεις μέρος  ενός  διαδραστικού τοπίου. Να ξεκρεμάσεις το κουστούμι, να το φορέσεις, να το δοκιμάσεις, (να ζεσταθείς με τα κάρβουνα όπως λες), να στήσεις και μια δική σου παράσταση με αυτά- έστω και μόνο νοερά, να προσκαλέσεις,…να «παραστήσεις» με τη σειρά σου, όπως ο ίδιος ο Κουνέλλης. Μια τρυφερή πρόσκληση σε διάλογο σε παρόντα χρόνο προς κάθε κατεύθυνση, με επίκεντρο τον άνθρωπο (οπότε και ο Κουνέλλης έχει επικοινωνήσει τον λόγο για τον οποίο έχει επιλέξει να μιλήσει μέσω της τεχνης του). Μια συγκατοίκηση αν θες.

Η τέχνη για τον άνθρωπο και όχι η Τεχνη για την τεχνη. Η ζωή για τον ανθρωπο. Εύμορφα, όπως το όνομα σου.

Να την πας πάντως και σε άλλα μουσεία τη θεία.

 

Το βιντεακι – γκρίζο είναι το χρώμα της εποχής μας- το ειδα εχτες (σε συνέχεια του προηγούμενου βιντεο που μας ειχες στειλει. Αυτό το Ζωγραφική: ζωγραφίζω/γραφω/αφηγούμαι αν θες, τη ζωη, πόσο ωραίο. Από τις φορές που αγαπάς και πάλι λίγο παραπάνω την ελληνική γλώσσα.

Κράτησα επίσης και μου αρέσει η επιλογή του Κουνέλλη να κάνει τέχνη εντός συγκεκριμένου εσωτερικού χώρου, με ευρύτερο «καμβά» τους τοίχους, τα πατώματα -σε αντίθεση με του ιμπρεσιονιστές που τιμούν το φυσικό τοπίο.

 

Να με πάρεις τηλέφωνο να μου πείς. Κατά τη μια η ώρα καλά είναι. Να έχεις προλάβει να δεις και το email μου.

 

Φιλιά!

Λήδα