Τι υπέροχο να λαμβάνω τα μειλς σου. Ναι θα μπορέσω να πάω μάλλον τη Δευτέρα.
Σοφία
Κι εμένα μ' αρέσει που σου γράφω...
Όταν συναντίόμασταν κάθε μέρα στην αίθουσα σύνταξης , μες στον κακό χαμό και τα χίλια έκτακτα, ένιωθα ότι πάντα υπήρχε αρκετή διάσπαση για να μην μπορώ να σου πω ακριβώς όλα όσα σκεφτόμουν. Ενώ τώρα, ειμαστε μεν μακριά, αλλά νιώθω ότι έχουμε όσο χρόνο θέλουμε. Κι ότι είμαστε μόνοι μας - εδώ μέσα είμαστε παντα οι δύο μας.
Τέλεια που μπορείς να πεταχτείς να το πάρεις!
Λοιπόν, πας μεταξύ 10:30πμ και 3:30μμ εδώ: Καλαμιώτου 10.
(Σου βάζω κι ενα σχεδιαγραμμα συνημμένο.)
Στη διεύθυνση αυτή θα δεις μια πόρτα υπογείου με κάτι σκαλάκια που οδηγούν προς τα κάτω. Κατεβαίνεις, μπαίνεις μέσα και λες στα παιδιά ότι έχει αφήσει κάτι για σένα η κα Άφο.
Αν θες, πάρε και καμία φωτογραφία από κει και στείλτε μου...!
Φιλιά και καληνύχτα!
Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου