Μου άρεσε αυτή η αναπάντεχη κάρτα. Πως σώθηκε από τη βροχή, περίεργο. Ο ταχυδρόμος την άφησε στην εξώπορτα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν διαφημιστικό φυλλάδιο και δεν έδωσα σημασία. Μάζεψα το άλλο δεματάκι (ένα από τα πολλά αξεσουάρ για το αεροκάπνισμα του Σπύρου) και δεν τη σήκωσα καν από κάτω. Μετά γυρνώντας από τα ψώνια την κλώτσησα κατά λάθος και κατάλαβα ότι ήταν χαρτόνι και όχι διαφημιστικό. Τη σήκωσα και συγκινήθηκα απίστευτα για την υπενθύμιση. Για το δράμα που είναι ουσιαστικά όλη μας η ζωή… με την έννοια της δράσης και τις δραματουργίες του Κουνέλλη που κάτι καταλαβαίνεις και κάτι πάντα σου ξεφεύγει… Ευχαριστώ για την κάρτα. Θυμήθηκα πόσο αλληλογραφούσαμε παλιά. Παιδικούς φίλους που επικοινωνούσαμε μόνο με γράμματα γιατί είχαν αλλάξει πόλη ή γιατί ήταν από άλλη πόλη. Θυμήθηκα πόσο η επαφή με το ταχυδρομείο έχει ξεπέσει από τα ανθρώπινα στα εμπορικά και σκέφτηκα ότι και αυτό ένα δράμα είναι… Επίσης τι ειρωνικό… από την αίθουσα οικονομικού συνεδρίου; Η οικονομική εξάρτηση και ο αγώνας για επιβίωση ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ζωής... Εμένα από την αρχή ο Κουνέλλης για τον οποίο ελάχιστα γνώριζα… μου φαίνεται μνημειακός και απέριττος. Θυμίζει αρχαία Ελλάδα. Με λίγα στοιχεία πλούσια μηνύματα, νοήματα, εικόνες. Η υπερβολή στα μεγέθη προκαλεί τη φαντασία να εκτοξευθεί. Επίσης μου θυμίζει την περίπτωση Μπουζιάνη, ως προς την εδώ απαξίωση και την αναγνώριση έξω αλλά και το σπάσιμο της φόρμας από τον πρώτο με το σπάσιμο του κάδρου από τον δεύτερο… Το να «χαρίζεις» θέμα είναι μια προσφορά… αλλά δεν τρέφει την εκτίμηση. Κατερίνα Μπρ.