Καλημέρα (ή καλησπέρα αν προτιμάς)!

Είναι μια παράξενη συνθήκη να διαβάζω τα μηνύματά σου, τόσο προσωπικά. Ήθελα κι εγώ μια ήσυχη στιγμή γι' αυτό και τη βρήκα σήμερα το πρωί. Και μετά άνοιξα την πόρτα και βρήκα μια καρτ ποστάλ με μια φράση που ξεχώρισα από τη συνέντευξη που μου έστειλες: "Αυτά τα πράγματα είναι και δραματουργίες, και τα θέλω να είναι".

Θυμάμαι πέρσι που πήγαμε στο ΕΜΣΤ και, ανάμεσα σε άλλα, είδαμε κι αυτό το έργο. Μείναμε κάπως μουδιασμένοι να το κοιτάμε. Τι αναπαριστά και γιατί τόσο σίδερο; Δεν ήξερα τι ένιωθα, δεν το καταλάβαινα αλλά ήταν τόσο μεγάλο που φανταζόμουν πως αν μικρύνω λίγο εγώ και περάσω από όλα τα περάσματα, αν το σκαρφαλώσω, ίσως να μου μιλήσει. Τώρα που το λες, θυμάμαι να ακούω και τους άλλους ήχους παράλληλα. Είχε πολύ κόσμο εκείνο το Σάββατο και είπαμε ότι θα ξανάρθουμε άλλη μέρα. Μετά έκλεισαν όλα.

Αυτό που μου 'χεις αφήσει θα πάω να το πάρω, πες μου πού!

Ευχαριστώ για τις σκέψεις!

Παναγιώτα