Παιδιά, εμαθα από τον κούριερ που θα σας έφερνε ένα πακετάκι από μένα, ότι ειχατε ενα ατυχημα στην Χαλκίδα....
Ελπίζω να ειναι πολυ μικρό και να πάνε τα πράγματα όσο καλυτερα γίνεται. Ρίξτε σήμα όταν γυρίσετε, οποτε και να ΄ναι, και θα έρθω εγω να σας φερω τα πακετάκια σας.
Σας φιλώ και ευχομαι το καλύτερο με κάθε τρόπο
🌻🍀 //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Καλησπέρα, αυτό που απολαμβάνω περισσότερο απ'όλα σε αυτό το πρότζεκτ είναι το sitespecificity που έχει...
Ο Πέτρος νοσηλεύεται στη Χαλκίδα, εγώ τη γλύτωσα φτηνά κ ανεβοκατεβαίνω Αθήνα Χαλκίδα κάθε μέρα, ελπίζω αύριο να βγούμε κ να μπορέσουμε να παραλάβουμε τα πακετάκια που μας έχετε ετοιμάσει.
Ανυπομονώ κ σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς. Η τέχνη είναι βάλσαμο για όλα..
Φιλιά, Λία /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Πολύ χαιρομαι που τη γλύτωσες φτηνα! Κι ευχομαι γρηγορα περαστικα και στον Πέτρο...
Και χαίρομαι που απολαμβάνεις και το δικό μας... με εναν τρόπο ειναι site-specific, καλά λες, αφού με αυτα που σου λέω δημιουργείται μέσα σου ο χώρος, ο τόπος καλύτερα, του έργου.
Αλλά ειναι και human-specific, κάτι που υπάρχει ως ορολογια εδω και πολύ λιγα χρόνια: κάτι που φτιάχνεται με κέντρο τον (κάθε) άνθρωπο.
Όποτε μπορέσεις μολις γυρισετε πες μου για να σας τα φερω τα πακετακια σας.
φιλια!💛
Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου