Καλησπέρα σας,
Θα ήθελα να δηλώσω συμμετοχή για την παράσταση "Εσωτερική αλληλογραφία, Μουσειακό θέατρο / Παράσταση μακράς διάρκειας
με ποικίλα μέσα".
Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Με συνεπήρε η όλη αφαιρετικότητα. Ομολογώ πως "χάθηκα" στη λογική και στο παράλογο. Δεν ήξερα αν πρέπει να αφεθώ ή να απαντάω σαν να καταλαβαίνω. Τελικά κατέληξα. Η τέχνη δεν έχει πρέπει. Σε πάει όπου την πας και την πηγαίνεις όπου σε πάει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς. Στην καλύτερη περίπτωση ειναι ένα ταξίδι. Που ενώ το διανύεις βρισκεσαι μέσα σε άγνωστο τόπο, κι όταν βρεθείς στην άλλη πλευρά της διαδρομής, δεν εισαι πια ακριβως η ίδια ή ο ίδιος.
ΑπάντησηΔιαγραφή