Καλησπέρα, Συγνώμη για την ώρα, αλλά όπως καταλαβαίνεις με το μωρό είναι δύσκολο να καθορίσω τις ώρες που τσεκάρω τα email μου... Η αλήθεια είναι ότι σου ανέθεσα το συγκεκριμένο έργο γιατί και εγώ όταν το είδα δεν κατάλαβα τίποτα. Οι διαστάσεις του είναι σίγουρα το πρώτο που σου κάνει εντύπωση. Μαζί με το σχήμα των δοκών και τα καμμένα ξύλα η σκηνή γίνεται δραματική. Μήπως αφορά σε κάποια απώλεια; ίσως μιας αφηρημένης έννοιας; Μια συμβουλή ίσως θα ηταν να εστιάσεις στα συναισθήματά σου όσο το κοιτούσες. Λες τυχαία το μυαλό σου πήγαινε συνεχώς στον Γιάννη; Σχετικά με τις φωτογραφίες, η κοντινή είναι πολύ καλή αλλά η γενική φωτογραφία του έργου δεν έχει συμμετρία, κυρίως όμως δεν έχει προοπτική κάτι απαραίτητο για να αναδειχθεί και να είναι κατανοητό από τον αναγνώστη. Καλή συνέχεια στις σκέψεις σου πάνω στο έργο και είμαι σίγουρη ότι θα βγει κάτι πολύ καλό! Για τον Γιάννη εύχομαι από καρδιάς να πάνε όλα καλά!! Καλό βράδυ Δώρα

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Καλημέρα, ενδιαφέρουσα σκέψη η απώλεια... ίσως! Ποιανού πράγματος όμως - ποιάς έννοιας; Τα συναισθήματά μου αλλάζουν συνεχώς όταν το κοιτάζω, και νομίζω ότι αυτό εξαρτάται από το τι μου συμβαινει εκείνη τη στιγμη.. έχεις δίκιο πάντως για το Γιάννη! Δεν είναι τυχαίο ότι τον σκεφτομουν, κοιτούσα το έργο και όλο αυτο μου θυμιζε δουλειά και μόχθο και σκεφτομουνα τον δικο μου μικρό μετανάστη... Για τις φωτογραφίες καλά λες αλλά δημοσιογραφος ειμαι, όχι φωτογραφος! Χαχχ Θα σου στειλω κι άλλες πιο μετά σήμερα, χμμ... ίσως να βοηθούσε κι ένα βίντεο; Θα προσπαθήσω να σου στείλω κι ένα βιντεάκι. Αυτά για τώρα, πρέπει να τρέξω αλλά θα σου στείλω το βραδάκι ξανά Φίλησέ μου το μωράκι το καλό και όταν κοιμήσεις απόψε βάλτου αν θες ένα ιταλικό νανούρισμα https://www.youtube.com/watch?v=D1y4DPkM7W8 και σ ευχαριστω πολύ για τις ευχές σου για το Γιάννη! Το μονο που θέλω ειναι να πάνε όλα καλά, να βρει μια σταθερή κανονική δουλειά για να μπορεί να έχει και κανονικά εργασιακά δικαιώματα, (δηλ κυριως ΑΔΕΙΑ γα να ερθει να με δει 😎💛) Aχ και τώρα συνειδητοποίησα οτι το τραγουδάκι λέει για την Befana ("Pupo bello della mamma, Lo daremo alla Befana" - το λυκάκι της μαμάς θα το δώσουμε στη Μπεφάνα), που φέρνει στα παιδιά ή δώρα ή... κάρβουνα! Δες εδώ μια μοντερνα εκδοχή, όπου η μάγισσα Μπεφάνα έχει ένα σουπερ μαγικό όπνο που μεταμορφώνει όποιους την ενοχλούν σε κάρβουνο - https://www.youtube.com/watch?v=EeCiELzV2Ag φιλάκια! Αφο /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Καλημέρα! Άργησα, αλλά να που βρήκα τελικά λίγο χρόνο να σου γράψω.. Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για το νανούρισμα! Βοήθησε πολύ σε ένα δύσκολο βράδυ για τον μικρούλι μου.. Και αυτό το κάρβουνο!! Παντού μας κυνηγά! Όσο λοιπόν αυτός πάλευε με τα κοιλιακά πονάκια του, εγώ του μιλούσα για κάρβουνα!! Χιχι φυσικά του είπα και για το έργο του Κουνέλλη - δεν τον έχω πάει ακόμη στο ΕΜΣΤ - ααα και για έναν κύριο με μούσια του έλεγα, που να σου λέω τώρα πώς τον κόλλησα και αυτόν στην ιστορία! Λοιπόν, στη δουλειά μας..Πόσο σε καταλαβαίνω! πως να μην σκεφτείς τον Γιάννη και τι τραβάει αυτός ο άνθρωπος εκείνη την ώρα.. Τόσο βάρος και μαυρίλα αυτά τα κάρβουνα..και ταυτόχρονα μία καύσιμη ύλη που κινεί τα πάντα στην παραγωγή.. σου οδηγεί την σκέψη στον απέραντο μόχθο του εργάτη, ειδικά όταν μπορείς να ταυτιστείς ή να ταυτίσεις ένα δικό σου πρόσωπο.. είδες όμως που όλα φαίνονται να πάνε καλά για τον Γιάννη; Είναι και αυτά τα σίδερα..εμένα μου θυμίζουν φυλακή.. και η απώλεια που σου έλεγα.. μήπως είναι η απώλεια της ελευθερίας; Σκέφτομαι ποιος μπορεί να "κατασκεύασε" μια τέτοια φυλακή και μέσα εκεί ένα τραπέζι που όπως το κοιτάς σε τέτοια θέση παραπέμπει σε βωμό...προσφορών; Υπάρχει όμως και ένα άνοιγμα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο, τίποτα δεν έστηνε τυχαία ο Κουνέλλης. Είναι, άλλωστε, και προς την πλευρά που πλησιάζει το έργο ο θεατής. Κανέναν δεν αφήνει απέξω. Σκέφτομαι τι σε κινεί να μπεις σε μια τέτοια φυλακή και να προσφέρεις. Τι ιστορία και η δική του...όλες αυτές οι εικόνες που γράφεις..τα κάρβουνα, τα συντρίμμια. τα τρένα και οι ράγες.. και πως αυτές οι εικόνες γίνονται τα εκφραστικά του μέσα.. Εν τω μεταξύ, δεν ήξερα ότι είχε στήσει το έργο στο Μέγαρο πριν ολοκληρωθεί το κτίριο του ΕΜΣΤ! Χμμμμ... ωραίο το θέμα της αυθεντικότητας που θέτεις, θα το σκεφτώ! Θα δω και τις φωτογραφίες μου μιας και το λες για να θυμηθώ το κοντινό έργο με τις οθόνες και τον ήχο. Μπραβο για την έρευνα σου! συνέχισε έτσι! Τρέχω να ταΐσω τον μπούμπη μου! Περιμένω τα updates σου! Φιλιά, Δώρα