Αγαπητή μου Eum,
Το δέμα σου μόλις ήρθε στα χέρια μου.
Από το ένα αυτί ως το άλλο, περνώντας από το μουστάκι μου είναι τρεις κόμποι.
Άναψα κι ένα σπίρτο. Η μυρωδιά του μου θυμίζει την Ιταλίδα γιαγιά μου.
Τί κρίμα που δεν πρόλαβε να μου μάθει ιταλικά, θα μπορούσα να διαβάσω και την κάρτα.
Νομίζω πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε το κάρβουνο, γιατί μόλις είδα την χαρτοπετσέτα, αμέσως μάντεψα τί ήταν. Και η γιαγιά έκρυβε τα κάρβουνα στην πετσέτα όταν είχε πάθει Αλτσχάιμερ. Μάλιστα το θυμήθηκα, όχι όταν διάβασα για ένα κάρβουνο τυλιγμένο στο email σου, αλλά όταν το είδα μπροστά μου. Περίεργο.
Σ' ευχαριστώ θερμά.
Δεν ειναι περίεργο. Αλλοίμονο αν τα έκαναν όλα οι λέξεις...!
Η μνήμη έχει τα δικά της μονοπάτια. Το ίδιο και η σκέψη.
Εγώ σ' ευχαριστω, για τη γενναιοδωρία αυτού του διαλόγου 💮
Φιλιά!
ΥΓ. Ιταλικά μπορείς να μάθεις όποτε θες. Και να βάλεις στη γλώσσα σου τα λόγια της γιαγιάς σου. Ποιός ξέρει τι μπορεί να θυμηθείς τότε...
Ευμ.
Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου