Σήμερα το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο κι εγώ με τη φουρια της δουλειάς, δεν είχα ακόμα τελειώσει, απ' το πρωί μια τρελλα, μέιλ, τηλεδιασκεψεις, κλήσεις, teams, και άλλα μεταμοντέρνα τηλεεργασιακα, είχα ξεχάσει πως περίμενα το τηλεφώνημα σου. Κι ύστερα άκουσα αυτή την όμορφη φωνή να μου διαβάζει το ποίημα του Κουνελλη τόσο υπέροχα, που έμεινα στήλη άλατος, τόσο ωραίο, δυνατό, μου θύμησε τη σονάτα του σεληνόφωτος του Ριτσου, το φεγγάρι κι η νύχτα κι άνθρωποι που την επόμενη ακριβώς στιγμή μπορει να ζήσουν - Ή και να πεθάνουν Κι εγω, με το που έκλεισε το τηλέφωνο, κατέβασα την οθόνη του λάπτοπ, πριν την κοιτάξω και χαλάσει μονομιάς η μαγεία, αρκετά διάολε- λέω να ζήσω λίγο σήμερα το βράδυ.

υγ Σου στέλνω αυτό ν ακούσεις, που το αγαπώ πολύ και μου αφήνει μια παρόμοια αίσθηση στ αυτιά και μια παρόμοια επίδραση στη διάθεση. https://youtu.be/NrgcRvBJYBE