InternalMail

Αν και λίγο καθυστερημένα στέλνω τις ευχαριστίες μου για το προγραμμα. Ήταν εξαιρετικό!!!περιμενα καθε βράδυ τη συνάντηση μας… δεν έστειλα φωτογραφίες από την Καλαμιώτου γιατί δεν έβγαλα. Κατέβηκα με πυρετό από το εμβόλιο για να μη χάσω τη δραστηριότητα και πραγματικά αισθάνθηκα όλο το βάρος των σακκιων (του βάρους της πανδημίας)… Κάλο καλοκαίρι Γεωργία Κ.

Η ιστορία παράδοσης του δεματος ηταν για μένα η πιο έντονη. Ήμουν στη δουλειά. Η συνάδελφος μου με πληροφόρησε οτι ηρθε ενα δεμα για μενα. Της ειπα να το ανοίξουμε μαζι στο σχολασμα. Βγηκαμε εξω για τσιγαρο και αρχισα να ξετιλιγω. Ομολογώ πως τρόμαξα με τον συνδυασμό ζώου (κότας) και κάρβουνου. Για λιγο το μυαλό μου πηγε σε κάτι εξω απο εδω. Σε μια θυσια; Σε κατι παραφυσικο; Μολις συνέδεσα τα κομμάτια του παζλ και διάβασα το mail κουννελης 0 κατάλαβα οτι ολα έχουν ενα νόημα. Αλλα πάντα το ένστικτο επιβίωσης υπερισχύει. Γιατί είμαστε τοσο φοβισμένοι; Γιατί αντιδραμε στο διαφορετικό και το πρωροπόρο; Απο πάντα ετσι είμασταν ή μηπως ετσι γίναμε; Ίσως η τέχνη βοηθάει στο να "λυνόμαστε" Ισως και να δυσκολεύει οσους ειναι τοσο σφιχτά τυλιγμένοι. Οπως και να έχει θα θυμάμαι για πάντα την αφήγηση του ποιήματος καθως γυρνουσα απο τη δουλειά. Ηταν ενα χάδι Τέχνης στην ψυχη μου χωρίς να ξερω ποσο μου χρειαζόταν. Ειρήνη

Αγαπητή κα Άφο, το ομολογώ: υπήρξα λαθραναγνώστης των μηνυμάτων προς τον αρχισυντάκτη σας, όσο αναζητούσατε στοιχεία για το έργο του Γιάννη Κουνέλλη. Δε μετανιώνω γι' αυτό, ούτε και για τις απαντήσεις που μερικές φορές σας έστειλα στη θέση του. Δε μετανιώνω ούτε για τα σκαλοπάτια που με στείλατε να κατέβω στην οδό Κ., το σύνθημα που είπα στον άγνωστο που έκοβε με ένα μεγάλο κρύο ψαλίδι, το πακέτο που μου παρέδωσε με ένα μικρό ζεστό χαμόγελο. Τα βήματα που μέτρησα μ’ ένα σακί στην πλάτη. Ομολογώ πως συνέχισα το θέατρο για δώδεκα μέρες: ως κι ο αγγελιοφόρος σας παρασύρθηκε ως την πόρτα μου. Τα περιεχόμενα του φακέλου σας μου έφεραν ρίγος, ακόμα δεν έχω λόγια. Στο τέλος, κρυμμένος πίσω απ΄την οθόνη μου, σας είδα να περικυκλώνετε το θηριώδες άτιτλο του Κουνέλλη στο ΕΜΣΤ και να μας οδηγείτε προς τα μυστικά του. Δεν προσπαθήσατε να μας κάνετε να το αγαπήσουμε, μόνο να νιώσουμε τι πάει να πει να στέκεται κανείς μπροστά στο θηρίο. Σας ευχαριστώ για όλα. Λευτέρης

Καλησπέρα σας, Θα ήθελα να δηλώσω συμμετοχή για την παράσταση "Εσωτερική αλληλογραφία, Μουσειακό θέατρο / Παράσταση μακράς διάρκειας με ποικίλα μέσα".

Αχ, αγαπημένη. Σου στέλνω ένα έργο που φτιάχνω καράβια από ανακυκλωσιμα υλικά στις παραλίες και μία δικιά μου φωτό. Μαζεύω σαβούρα γιατι μου αρέσει να ανακυκλώνω πράγματα και ιδέες. Οι άλλοι τα πετάνε. Εγώ τα βλέπω χρήσιμα...Η φωτό είναι από παλιες διακοπές. Παίρναμε με την πρώην τα καράβια για διακοπές. Σήμερα είναι όλα χάλια μετά το διαζύγιο. Ας ούμε ότι σου στέλνω και εγώ κάτι δικό μου από μία άλλη εποχή.. Ειδα αυτό για τα κάρβουνα των πλοίων που μου έγραψες για τον Κουνέλλη. Δεν το ήξερα όπως και για τα σακιά. Μπορώ να πάω ένα απόγευμα- σήμερα δύσκολη ημέρα εμβολιάζομαι 19:00 και αύριο ίσως να μπορώ να παραλαβω να έχει λεωφορεία. Πάρε με τηλέφωνο να τα πούμε. το βλέπεις πιο κάτω! Κ.

Yποθέτω και Κουμμουνιστής ο Κουνέλλης...όχι ότι έχει άδικο σε αυτα που λεει...απλά παντού υπάρχει χώρος για εργασία και σίγουρα ολα γίνονται με κόπο και μόχθο. Κ

Σε ευχαριστώ Άφο δεν σου ειπα ότι μοιάζει σαν θυσιαστήριο? Πολυ μαρίλα ρε παιδί μου. Φαντάσου να πήγαινε κάποιος και να του έβαζε στο έργο, ενα έντονο πορτοκαλί -στον τοίχο ή ένα κίτρινο χρώμα μέσα στο έργο. Πήγα στην Καλαμιωτου και πήρα αυτό που είχες αφήσει αν και δεν μου είχες απαντήσει.. Πόσο παρεξηγημένη είναι η λινάτσα , το κλασικό καννάβάτσο. Λες λινάτσα και θυμίζει βρισιά (του λιμανιού όπως έλεγες!). "ουστ μωρή λινάτσα!" Την πάτησα στα βηματα. Λέω θα είναι η Κολοκοτρώνη 60+ μου βγήκαν 85. Κ

Γειά χαρά. Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται και πού πάει το πράγμα, αλλά είμαι και εγώ σε ένα καθημερινό τρέξιμο και είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα μπορώ να είμαι ενεργή, για να συμμετέχω σε αυτό το παιχνίδι... Όσον αφορά την Τετάρτη, εννοείτε μέχρι αύριο ή την επόμενη Τετάρτη;;;; Αύριο μάλλον θα είναι δύσκολο να περάσω από Αιόλου, σίγουρα έως την επόμενη, θα το έχω καταφέρει.... Καληνύχτα....Ερμιόνη Δεν υπάρχει κάτι τρομερό να καταλάβεις, εσύ την εχεις κάνει τη δουλειά σου, μου ανέθεσες να γράφω ένα αφιέρωμα για το έργο του Κουνέλλη στο ΕΜΣΤ. Τωρα κάνω κι εγω τη δική μου και σου στέλνω τις ενημερώσεις για την προοδο της εργασίας μου. (Μη νομίζεις δηλαδη ότι λουφάρω και σου φέρω στο τέλος κανα κλεμμένο άρθρο απο άλλον!) Πάντως, σοβαρά τωρα, αν δεν εχεις χρόνο να κάνεις ο,τιδήποτε αλλο πέρα από το να διαβάζεις τα μέηλ μου, δεν υπάρχει πρόβλημα! Το ήξερα ότι μπορεί και να πνιγόσουν στη δουλειά αυτη την περίοδο... Εγώ θα σου στέλνω κάθε μέρα όπως είπαμε, έτσι κι αλλιώς. Κι αν θες τα

Άφο, το κανναβάτσο (λινάτσα του Κουνέλλη) που μου έστειλες δεν είναι λινό-μην παρεξηγηθούμε... είναι ύφασμα από καννάβι με το οποίο φτιάχνονται τα τσουβάλια, και μάλιστα το δείγμα που έστειλες είναι απλής ύφανσης (πλέξη plain αναλογίας 1:1, 1 στημόνι προς ένα υφάδι). Στη φωτό είμαι εγώ στην Καλαμιώτου...μιας και είπες ηθελες να στείλουμε φωτό...Δεν είμαι τίποτα ιδιαίτερο. Κωνσταντίνος

Εμένα παντως αυτό το έργο μου θυμίζει σταυρούς. Ο ένας Εσταυρωμένος δίπλα στον άλλο σαν τους σταυρωμένους της κοινωνίας, πολίτες. Δεν μου αρε΄σει αυτό το ατσάλι, το μαυρο το βλέπω πένθιμο...πάντα με φοβίζει και πλέον με τον θάνατο των γονιών μου θα μου έρχεται ακομη πιο βαρυ... Κωνσταντίνος

Απορώ ρε γαμώτο έχει κάτι στο κέντρο σαν ύφασμα με τα τσιμέντα σαν θυσία και γύρω γύρω οι σταυροί μου θυμίζουν νεκροταφείο οικοδομής...Εγκατάλειψη και μαυρίλα.ε.ιναι και ογκώδες. Πολύ πένθιμο σαν κάτι μνημεία που βλεπεις...που λυπάσαι το ετοιμόρροπο ............ Κωνσταντίνος [βωμός 2000 ετών κοντά στην Αττάλια]

Ax συγνωμη είχαν μπει τα μαιλ στα σπαμ...βρε τι παθαμε...θα ξαναδώ το περιεχόμενο και θα απαντήσω σήμερα, εμβολιάζομαι και είμαι στο σπίτι.. Σε λίγη ώρα θα λάβει απάντηση μου... Κωνσταντίνος Ευχαριστώ. Συγνώμη για τα λάθη αλλά έχω τενοντίτιδα...Κάπως "αγρίεψα" σε διάθεση... χειρότερα---Πολύ κάρβουνο ρε παιδια ο Κουνέλλης..Θάνατος κατάρτια ή σταυροί. Και πέθανε προτού μπει το έργο. Γιατί ρε γαμώτο μου παίρνει "αυτά" που αγαπώ ο Θεός. Μη μου στείλεις να παραλάβω τίποτα σοκολατάκια κάνω δίαιτα...χιχχχ

Μερικες φορές τα βήματα, αποδεικνύονται λίγα, άλλοτε, περισσευουν και διαγραφούν κύκλους γύρω απο τον εαυτό τους ή γυρω σπο εμάς. Αλλοτε πάλι, κοιτάζοντας τα χέρια μου, νιώθω πως όλα εγγράφονται εκεί, με κάποιον τρόπο. Εξαιρετική εμπειρία. Ξύπνησε εικόνες, ανέσυρε μνήμες και η δυναμική της με ακολουθεί ακόμα. Σας ευχαριστούμε πολύ Αποκτήσαμε πολύτιμα εφόδια που καίνε στα χέρια μας μέσα Χχχ Δήμητρα Ζ.

αγαπημένη Afo η δύναμη είναι στα χέρια μας_πάντα ήταν_σήμερα πήρα κομμάτι από το έργο και ένιωσα τη δύναμη που έχουν τα αντικείμενα που προέρχονται από τη γη, από τον κάματο των ανθρώπων_από τις νωπές πατημασιές τους πάνω στο χώμα_ κάπου εγγράφονται όλα αυτά και η τέχνη, ναι, μπορεί να ανοίξει/αναδείξει τον δρόμο σήμερα πήρα δύναμη την οποία χρειαζόμουν σκέφτομαι αυτό που είπε και έχει δίκιο. γιατί η πίκρα είναι είναι συναίσθημα σχεδόν ολοκληρωτικό, που δεν σου επιτρέπει να γυρίσεις πίσω και να ξανα δεις από άλλη σκοπιά και χρονικο σημείο και η επιστροφή είναι σημαντικό κομμάτι της -όποιας-ολοκληρωσης ΥΓ δυστυχώς, την Πέμπτη στις 8 έχω παρουσίαση φωτογραφικής μου δουλειάς αναρωτιέμαι πώς θα γίνει ο συγχρονισμός όλο αυτός ο διάλογος/παιχνίδι έγινε κομμάτι μου σε καληνυχτίζω ευχαριστώ, δ

ΕΡΩΤΗΣΗ: μήπως μπορείς μια μέρα να βγεις για λίγο μεταξύ 10πμ-3μμ; Σου ‘χω αφήσει κάτι σ’ έναν παράδρομο της Αιόλου. Μπορείς να πας όποια μέρα θες (εκτός Κυριακής) αλλά ως την Τετάρτη. Αν μπορείς, πες μου να σου στείλω τη διεύθυνση. Φυσικά και μπορώ_Πεμπτη και Παρακευή μάλλον Η οικογένεια της μητέρας μου, αποτελει μια ιστορία μετανάστευσης_τη νιώθουμε για χρόνια, στο πετσί μας Καλό βράδυ Δ.

Αγαπητή Αφο Με συνδέουν ήδη τόσα πράγματα μαζί σου, όμορφα πράγματα και σκέψεις, σε μια δύσκολη -και για μενα- περίοδο και με συνοδεύουν γλυκά, σαν πρωινό χαμόγελο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Βάρος των πραγμάτων. Και τι κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να το αφήσουμε ως έχει, στη θέση του, να θυμίζει την στιβαρή πορεια της ζωής. Η μπορούμε να το αλαφρυνουμε, με μία μας κίνηση, με ένα μας άγγιγμα, ένα αναπάντεχο δώρο. Δεν σου έχω πει ακόμα, την πρώτη αισθηση/θυμιση που μου προκάλεσε το έργο του Κουνέλλη. Λοιπόν μου εφερε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων, που βρίσκεται στο Ερεβάν και ειχα την τύχη να επισκεφτώ σε ένα παλιό μου ταξίδι. Σε τριγυρίζουν βαριά αντικείμενα/πλαίσια και εκεί και στο κέντρο, μια εστία, ένας βωμός, να φυσάει ψηλά την μνήμη, να αντέχει στον χρόνο. Γι αυτό πήγα να δω το έργο στο ΕΜΣΤ απο κοντά, για να νιωσω εάν η αίσθηση που είχα βιώσει τότε, συο μνημείο, γειτνιάζει_ναι, λοιπόν, ειναι η αλήθεια του κόσμου μας, βαριά και ελαφριά μαζί Δ

Τι υπέροχο να λαμβάνω τα μειλς σου. Ναι θα μπορέσω να πάω μάλλον τη Δευτέρα. Σοφία Κι εμένα μ' αρέσει που σου γράφω... Όταν συναντίόμασταν κάθε μέρα στην αίθουσα σύνταξης , μες στον κακό χαμό και τα χίλια έκτακτα, ένιωθα ότι πάντα υπήρχε αρκετή διάσπαση για να μην μπορώ να σου πω ακριβώς όλα όσα σκεφτόμουν. Ενώ τώρα, ειμαστε μεν μακριά, αλλά νιώθω ότι έχουμε όσο χρόνο θέλουμε. Κι ότι είμαστε μόνοι μας - εδώ μέσα είμαστε παντα οι δύο μας. Τέλεια που μπορείς να πεταχτείς να το πάρεις! Λοιπόν, πας μεταξύ 10:30πμ και 3:30μμ εδώ: Καλαμιώτου 10. (Σου βάζω κι ενα σχεδιαγραμμα συνημμένο.) Στη διεύθυνση αυτή θα δεις μια πόρτα υπογείου με κάτι σκαλάκια που οδηγούν προς τα κάτω. Κατεβαίνεις, μπαίνεις μέσα και λες στα παιδιά ότι έχει αφήσει κάτι για σένα η κα Άφο. Αν θες, πάρε και καμία φωτογραφία από κει και στείλτε μου...! Φιλιά και καληνύχτα!

Καλησπέρα κυρία Άφο, Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση στο να σας στείλω μέιλ. Αυτό που γνωρίζω σχετικά με το έργο του Γιάννη Κουνέλλη είναι ότι για τη δημιουργία τους χρησιμοποιεί υλικά που προέρχονται από τη φύση. Με εκτίμηση, Μαρίνα 

Καλησπέρα Αυτό που αγαπώ στον Γιάννη Κουνέλλη είναι ότι χρησιμοποιεί ταπεινά υλικά, υλικά που μας συνδέουν με τη γη και την πράξη και τους δίνει μια μεταφυσική διάσταση, αποδίδοντας έτσι την βαρύνουσα σημασία τους. Το έργο για το οποίο μιλάμε, έχει στην καρδιά του τα υλικά αυτα: κάρβουνο, χώμα, σακιά και οι μεταλλικές δοκοί, τριγύρω, φτιάχνουν μια φωλιά αλλά και μια θυσία. Προς τί; για ποιόν; τα πιο σταθερά και αυτά που έχουν ειδικό βάρος στη ζωή συνθλίβονται και το χρέος του καλλιτέχνη, αλλά και δικό μας, ειναι να τα αγκαλιάσουμε, να τα διαφυλάξουμε. Δήμητρα

Ναι η διαλεκτική είναι ο δρόμος Και ο άλλος είμαστε εμείς, αθέατοι, αχαρτογραφητοι Σαν τον Σωσία του Ντοστογιεφσκι.... Δήμητρα

Καλημέρα! Απίθανη η θεία! Πάρε με όποτε θέλεις μετά τις 15:00. Keep up the good work, Α.

Ο Γιάννης Κουνέλης ήταν διεθνούς φήμης Έλληνας εικαστικός που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ιταλία. Κατά πολλούς υπήρξε ο διασημότερος Έλληνας εικαστικός καθότι συνέδεσε το όνομά του με το μοντερνιστικό καλλιτεχνικό κίνημα της arte povera. Το έργο του φιλοξενείται σε σημαντικά μουσεία και δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές παγκοσμίως και περιλαμβάνει, κυρίως, εγκαταστάσεις όπου καθημερινά αντικείμενα επαναχρησιμοποιούνται και μετατρέπονται σε συμβολικές τρισδιάστατες απεικονίσεις των κοινωνικοπολιτικών προβληματισμών της εποχής του καλλιτέχνη. Γιαλένα

Καλημέρα, Λυπάμαι που δεν έχω χρόνο να σου απαντάω σε όλα τα email αλλά ξέρεις πως είναι στη δουλειά… Χάρηκα πολύ για τον Γιάννη! Να του δώσεις τις ευχές και τα φιλιά μου. Μου αρέσει πολύ η εξέλιξη της έρευνάς σου για τον Κουνέλλη! Πιστεύω το άρθρο θα είναι φανταστικό! Μπορώ να είμαι στην Αιόλου αύριο Πέμπτη ή την Παρασκευή κατά τις 15:00. Στείλε μου τη διεύθυνση. ΧΧΧ Α. Σε ευχαριστώ για τη συχνή ενημέρωση

Μυρτώ

Ναι θελω να παω. Γεωργία

Καλησπέρα, Πάρα πολλες πληροφορίες! Ομολογώ πως δεν μου φτανει ο χρόνος να τις κατανοήσω. Δεν εχω επισκεφθεί την έκθεση. Μου κανουν εντύπωση τα mail σας αλλα προσπαθώ να κατανοήσω την μαγεία και το μυστήριο που κρύβεται πισω απο το μουσειακό θέατρο. Δεν κατανοώ την arte povera. Λενε πως ειναι η φτωχή τέχνη. Ομως τι ειναι φτωχή αραγε; Σε οσα προσφέρει ή σε υλικα; Καλο σας βράδυ. Ειρήνη

Προσωπικά δεν υποτιμώ καθόλου τις "θείες", άλλωστε η τέχνη είναι για όλους, δεν είναι μόνο για "κάποιους", "ειδήμονες" και "εκλεκτούς". Ωραία η συνέντευξη του Κουνέλλη. Μου αρέσει που ενώ τα έργα του έχουν πολλαπλές ερμηνείες, ο ίδιος είχε μέσα στο κεφάλι του μια συγκεκριμένη εκδοχή, μια απάντηση. Δηλαδή φαίνεται ότι δεν δημιουργούσε στην τύχη, αλλά οργάνωνε μια κατασκευή με κανόνες. Βαλεντίνα

Πωπω, πολλά θέματα μαζί, ζαλίστηκα! Όχι, όχι. Εδώ που φτάσαμε εσύ θα το τελειώσεις. Δεν δίνω σε κανέναν άλλο το θέμα. Έκανες υπέροχη δουλειά. Το κάρβουνο μεμονωμένο δεν έχει καμία αξία, απολύτως. Μόνο στη θέση και με τον τρόπο που το τοποθέτησε το χέρι του Κουνέλλη έχει νόημα. Χλωμά τα μουστάκια του Γιάννη. Δεν τρώει καλά;

Αγαπητή μου Eum, Το δέμα σου μόλις ήρθε στα χέρια μου. Από το ένα αυτί ως το άλλο, περνώντας από το μουστάκι μου είναι τρεις κόμποι. Άναψα κι ένα σπίρτο. Η μυρωδιά του μου θυμίζει την Ιταλίδα γιαγιά μου. Τί κρίμα που δεν πρόλαβε να μου μάθει ιταλικά, θα μπορούσα να διαβάσω και την κάρτα. Νομίζω πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε το κάρβουνο, γιατί μόλις είδα την χαρτοπετσέτα, αμέσως μάντεψα τί ήταν. Και η γιαγιά έκρυβε τα κάρβουνα στην πετσέτα όταν είχε πάθει Αλτσχάιμερ. Μάλιστα το θυμήθηκα, όχι όταν διάβασα για ένα κάρβουνο τυλιγμένο στο email σου, αλλά όταν το είδα μπροστά μου. Περίεργο. Σ' ευχαριστώ θερμά. Δεν ειναι περίεργο. Αλλοίμονο αν τα έκαναν όλα οι λέξεις...! Η μνήμη έχει τα δικά της μονοπάτια. Το ίδιο και η σκέψη. Εγώ σ' ευχαριστω, για τη γενναιοδωρία αυτού του διαλόγου 💮 Φιλιά! ΥΓ. Ιταλικά μπορείς να μάθεις όποτε θες. Και να βάλεις στη γλώσσα σου τα λόγια της γιαγιάς σου. Ποιός ξέρει τι μπορεί να θυμηθείς τότε... Ευμ.

'Ενα τέτοιο με σχοινί και πέτρες δεν είχε βάλει ο Κουνέλλης στην παράσταση του Τερζόπουλου στην Ελευσίνα; Τέλειο παιχνίδι, θα το παίξω σήμερα με το γιο και την κόρη μου. Πολύ ωραία αυτά που μου στέλνεις. Βαλ.

Ο ήχος από το διπλανό έργο όμως δεν ανοίγει πόρτες στον θεατή. Ανοίγει μια και μοναδική πόρτα, συγκεκριμένη, με το ζόρι. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι πιστό σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Κουνέλλης, στο βαθμό που δεν έχει εγκρίνει ο ίδιος αν θέλει να το παρουσιάσει έτσι, είναι βία. Εγώ ως θαυμάστρια του Κουνέλλη τη νιώθω αυτή τη βία. Ακόμα και αν την έχει εγκρίνει κάποιος/α κοντινός άνθρωπος/συνεργάτης/μελετητής του Κουνέλλη (που είναι πιθανό). Ολόκληρο ΕΜΣΤ, βάλτε ένα από τα δύο έργα σε αίθουσα με ηχομόνωση!! Στον ίδιο όροφο, αν επιμένετε, αλλά το ένα με ηχομόνωση!!! Αυτά ανήκουν και τα δύο στη μόνιμη έκθεση;; Πφ! Διαβάζοντας αυτό το email μόνο μια απορία μου γεννιέται: αυτοί που παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν "συνθέσεις" με έργα άλλων, γιατί δεν δοκιμάζουν απλώς να κάνουν ένα δικό τους έργο; 'Εχω μεγάλη περιέργεια να δω το βίντεο στο UNMUTE. Βαλεντίνα Υ.Γ. Υπάρχει και καλύτερη λύση για τις σακούλες, να μην κάθεσαι να πλένεις. Δεν τις χρησιμοποιείς καθόλου!

Το 'χε βάλει το τραγούδι σε ένα έργο, ναι, αλλά σε αυτή την εκτέλεση; Δε θυμάμαι. Έχει σημασία; Για την εγκατάσταση τώρα, νομίζω την είχε σχεδιαστεί για τον μη χώρο. Σαν να αφουγκράστηκε ως χώρο που θα φιλοξενούσε το έργο το κενό ή τον οποιοδήποτε χώρο. Το ποιοι θα σχεδίαζαν το χώρο που δεν υπήρχε ακόμα λοιπόν και το πως δεν θα είχαν καμία σημασία. Ίσως για αυτό και τα τεράστια Χ που δημιουργούν το Χ-ώρο, ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών. Για τη μουσική του άλλου έργου που ακούγεται στην έκθεση υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Α) ή θα ήταν πάρα πολύ δυσαρεστημένος ο Κουνέλλης αν το έβλεπε/άκουγε. Β) ή δεν θα τον πείραζε καθόλου γιατί η εγκατάσταση είναι τόσο έντονη που σχεδόν την ακούς, και νομίζω νικά όλους τους γύρω ήχους. Υ.Γ. Μπράβο και στον Γιάννη που τον πήρανε, κι ας μην ξέρω ποιόν εννοείς!! (Βγάλ' τον μια φωτογραφία) Valentina////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Εντυπωσιακό! Μα τι φανταστικό έργο. Όσο το κοιτάζω ξανά, τόσο με ενθουσιάζει. Ο Γιάννης που λες, ποιος είναι; Να τον πάρουν, μακάρι.

Καλησπέρα, Συγνώμη για την ώρα, αλλά όπως καταλαβαίνεις με το μωρό είναι δύσκολο να καθορίσω τις ώρες που τσεκάρω τα email μου... Η αλήθεια είναι ότι σου ανέθεσα το συγκεκριμένο έργο γιατί και εγώ όταν το είδα δεν κατάλαβα τίποτα. Οι διαστάσεις του είναι σίγουρα το πρώτο που σου κάνει εντύπωση. Μαζί με το σχήμα των δοκών και τα καμμένα ξύλα η σκηνή γίνεται δραματική. Μήπως αφορά σε κάποια απώλεια; ίσως μιας αφηρημένης έννοιας; Μια συμβουλή ίσως θα ηταν να εστιάσεις στα συναισθήματά σου όσο το κοιτούσες. Λες τυχαία το μυαλό σου πήγαινε συνεχώς στον Γιάννη; Σχετικά με τις φωτογραφίες, η κοντινή είναι πολύ καλή αλλά η γενική φωτογραφία του έργου δεν έχει συμμετρία, κυρίως όμως δεν έχει προοπτική κάτι απαραίτητο για να αναδειχθεί και να είναι κατανοητό από τον αναγνώστη. Καλή συνέχεια στις σκέψεις σου πάνω στο έργο και είμαι σίγουρη ότι θα βγει κάτι πολύ καλό! Για τον Γιάννη εύχομαι από καρδιάς να πάνε όλα καλά!! Καλό βράδυ Δώρα ////////////////////////////////////////////////

Καλησπέρα Μόλις έλαβα τον φάκελο σου. Ήθελα να σου στείλω και κάποιους πίνακες αναφορές για το συγκεκριμένο έργο αλλά δεν το έχω μπροστά μου τώρα. Κάποια στιγμή θα το καταφέρω. T ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Για τις αναφορές: εχουν ενδιαφερον, μέχρι ενός σημειου κι απο μια προσεγγιση (λατρευτική) που δεν εχω επιλεξει. Ουτε ως εξωτικο ζωο τον κοιτω, ουτε ανθρωπολογικα τον περιεργαζομαι, ουτε ψαχνω την μια αληθεια και μοναδικη πηγη να αποκαλυψω. Οχι επειδή δεν με ενδιαφερει αλλα ακριβως επειδη με ενδιαφερει. Θεωρω οτι κατι που ειδε φευγαλαια για μια στιγμη οταν ηταν 3 χρονων ειναι ισοβαρώς "πηγη" για το έργό με την εικονα ενός πινακα που ειχε καρφωμενο στον τοίχο του οσο το δουλευε. Αρα αυτο που θα θελα απο σενα

Γεια Είναι φορές που αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι εικαστικοί δεν έγιναν ποιητές. Κάποιες άλλες φορές δεν αναρωτιέμαι. T.

Ευμορφία, αλήθεια το έγραψε ο Κουνέλλης το ποίημα που μου διάβασες; Μου δημιούργησε την εξής αίσθηση: αποτυπώνει λεκτικά αυτό που αναπαριστά εικαστικά, ίδια αντικείμενα, σεντόνι, τραπέζι, παπούτσια, η σημασία των καθημερινών πραγμάτων και η ματιά, η ίδια παρατήρηση, και εξύψωση ίσως, του λεγόμενου ευτελούς. Πολύ μου άρεσε. Μ.

Γιάννης Κουνέλλης Μέτωπο μεγάλο, παχύ μουστάκι σαν Επτανήσιος χειρώνακτας Arte Povera, απλά, ''οικοδομικά'' υλικά, Ιταλία (νομίζω) μαρία ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Καλημέρα δεν προλαβα να σου απαντήσω σ' αυτό που γραψες τις προάλλες - τι ωραια παρατήρηση! Καταγόταν από τη Λέσβο ο Κουνέλλης και όλοι του οι παππούδες ήταν ναυτικοί. Άρα σ' ένα βαθμό ήταν και χειρώνακτες όπως λες, δουλευαν με τα χέρια τους και όταν θα βρίσκονταν στ ανοιχτα και θα επρεπε κάτι να επισκευάσουν θα ήταν στο χέρι τους να το κάνουν... Ξυπνησα σήμερα και σε σκεφτόμουν έντονα, επειδή δεν μου απαντησες αν μπορεις να πάρεις αυτο που σου άφησα, αλλά δεν μου απαντησες και χθες τι ωρα μπορω να σε πάρω ένα τηλέφωνο που θα κρατησει μονο 5 λεπτα... Ανησυχω μηπως τυχον δεν παιρνεις τα μέηλ μου.. τα λαμβάνεις κανινικά; φιλια! ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Παιδιά, εμαθα από τον κούριερ που θα σας έφερνε ένα πακετάκι από μένα, ότι ειχατε ενα ατυχημα στην Χαλκίδα.... Ελπίζω να ειναι πολυ μικρό και να πάνε τα πράγματα όσο καλυτερα γίνεται. Ρίξτε σήμα όταν γυρίσετε, οποτε και να ΄ναι, και θα έρθω εγω να σας φερω τα πακετάκια σας. Σας φιλώ και ευχομαι το καλύτερο με κάθε τρόπο 🌻🍀 ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Καλησπέρα, αυτό που απολαμβάνω περισσότερο απ'όλα σε αυτό το πρότζεκτ είναι το sitespecificity που έχει... Ο Πέτρος νοσηλεύεται στη Χαλκίδα, εγώ τη γλύτωσα φτηνά κ ανεβοκατεβαίνω Αθήνα Χαλκίδα κάθε μέρα, ελπίζω αύριο να βγούμε κ να μπορέσουμε να παραλάβουμε τα πακετάκια που μας έχετε ετοιμάσει. Ανυπομονώ κ σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς. Η τέχνη είναι βάλσαμο για όλα.. Φιλιά, Λία ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Πολύ χαιρομαι που τη γλύτωσες φτηνα! Κι ευχομαι γρηγορα περαστικα και στον Πέτρο... Και χαίρομαι που απο